Obecnie funkcjonuje przekonanie, iż karate jest czysto japońską sztuką walki, podobnie jak sumo czy kendo. Tymczasem źródła historyczne
wykazują, iż kolebką karate są Chiny, a nawet jeszcze wcześniej Indie, jeśli nie brać pod uwagę faktu, że metody pokrewne karate znano już w starożytnej Grecji (pankration).
Droga jaką przebyło karate, nim trafiło do Japonii jest długa i liczy wiele wieków. Przyjrzyjmy się jej pokrótce.
W 520 r. n. e., hinduski mnich Bodhidarma przybywa pieszo z Indii do Chin, by nauczać tam Buddyzmu Zen. Studiując techniki ataku zwierząt i owadów oraz siły natury Bodhidarma łączy je z ZEN specjalnymi technikami oddychania i tworzy podstawy pod legendarny system walki bez broni i koncentracji psychicznej. Buduje świątynię Shaolin w prowincji Honan,
gdzie udziela mnichom swych nauk.
Pomostem, którym karate przedostaje się z Chin do Japonii jest Okinawa.
DrugA ważną data w historii karate to rok 1609, kiedy to japoński ród Satsuma, po porażce z rodem Tokugawa, kieruje się w stronę archipelagu Ryukyu, wyprawiając militarną ekspedycję na Okinawę. Okupacja wysp trwa ponad 250 lat. Zakaz posiadania wszelkiej broni prowokuje tubylców do studiów walki wręcz. W zupełnej tajemnicy, najczęściej nocą, mieszkańcy Hyukyu korzystając z doświadczeń chińskich ćwiczą Okinawa-te, metodę walki powstałą, z połączenia różnych styli Chuan-Fa i Tode.
Jednym z mistrzów okinawskich jest Gichin Funakoshi, który demonstruje swą sztuką w Budokuden w Kioto w 1915 roku.
To trzecia ważna data w historii karate. Funakoshi, zwany ojcem karate pozostaje w Japonii na stałe, wywierając ogromny wpływ na japońskie Budo. Wprowadza ostatecznie do użycia termin „karate” (jap. pusta ręka), sama zaś sztuka, wchodzi obok judo, kendo i aikido -w skład japońskiego systemu sztuki walki – Budo. Warto wskazać, jż pierwszy człon terminu
kara – pusta, dotyczy nie tyle fizycznych, co filozoficznych aspektów sztuki. Główną częścią nauk funakoshi są kala, w połączeniu z ćwiczeniami podstawowymi i etykietą. Wolna walka wydaje się być zaniedbana (dopóki kata nie zostały opanowane do mistrzostwa), w rezultacie czego wielu ćwiczących odchodzi od jego szkoły (noszącej z czasem nazwę Shotokan). Najwybitniejszym nich jest Masutsatsu Oyama założyciel Kyokushinkai.
W świątyni Enkaku-Ju znajduje się obelisk poświecony pierwszemu propagatorowi sztuki karate (pustej ręki) w którym obok imienia mistrza widnieje napis:
„KARATE NI SENTE NASHI” – „KARATE NIGDY NIE BYŁO TECHNIKĄ AGRESJI”
HISTORIA KYOKUSHINKAI
Historia Kyokushinkai jest w dużej mierze historią życia jego twórcy, Masutatsu Oyama. Przychodzi, na świat 27 lipca 1927 oku, w Tokio. W
dwa łata później ro¬dzice wysyłają go do siostry w Mandżurii, jako uczeń szkoły podstawowej w Korei zaczyna studia chińskiego kempo, by w
1936 r. zdobyć czarny pas. Naukę w szkole lotniczej Yamanashi w Japonii, łączy z treningami karate pod kierunkiem Funakoshi. Jako
17-letni student uniwersytetu w Takusshoku zdobywa 2 DAN w karate. W roku 1843 Oyama rozpoczyna naukę, na Wydziale Wychowania Fizycznego
Uniwersytetu w Waseda. Odwiedza E. Yoshikawa i S.Ozaki – dwóch słynnych pisarzy, by pogłębić swą wiedzę o starych zwyczajach samurajskich.
Wyjeżdża do Minhou, by przygotować się do pierwszych po wojnie mistrzostw Japonii w karate. Turniej odbywa się w Kioto w 1947 r. – M. Oyama zostaje mistrzem Japonii. W rok później decyduje się ostatecznie poświęcić swe życie karate i rozpoczyna samotny, odcięty od świata, 18-mtesięczny trening w górach, by doprowadzić do perfekcji swą technikę i ostatecznie ukształtować koncepcję swego karate. Po powrocie z gór M. Oyama, jako jedyny w historii karateka, decyduje się na walkę z bykiem w Chiba, szukając w niej granic możliwości człowieka. Kyoku-shin – granica prawdy – tak nazwie swoje karate w kilka lat później. Lecz zanim to nastąpi wyjeżdżą w 1952 r. do USA, gdzie przez 11 miesięcy popularyzuje karate poprzez pokazy i konfrontacje z przedstawicielami innych systemów walki, ponownie też stawia czoło bykom. Staje się sławny przez cios Shuto, którym potrafi ściąć rogi byka -„New York Times” pisze o nim -„Boska ręka”. W roku 1954 otwarte zostaje pierwsze Dojo Oyamy w Japonii. Instruktorami zostają K. Mizushima i E. Yasuda. Sam mistrz, poczynając od Okinawy podróżuje przez płd.-wsch. Azję studiując wiele różnorodnych stylów walki.
Rośnie popularność Dojo Oyamy, on sam jako Shihan rozpoczyna prowadzenie treningów, na prośbą wielu uczniów. W Bangkoku, po wyzwaniu rzuconym przez Boks Tajlandzki dochodzi do publicznych walk uczniów Oyamy z bokserami Thai. Japończycy wygrywają dwie z trzech rozegranych walk.
1 października 1963 roku powstaje Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushinkan z centralnym Dojo Honbu w Tokio. Ponad 20 uczniów zdobywa czarne pasy. W rok później organizacja zostaje oficjalnie uznana na świecie. K. Sato, b. Premier Japonii, laureat Nagrody Nobla otrzymuje tytuł Kaicho (prezydenta), M. Oyama zostaje Kancho (dyrektor) Kyokushinkai-kan. Wcześniej już, rokrocznie rozpoczęto organizację obozów letnich i zimowych Kyokushin oraz mistrzostw Japonii w tej dyscyplinie.
W roku 1057 Kancho Oyama otrzymuje 9 DAN z rak Międzynarodowej Organizacji Kyokushinkai. W rok później w Tokio odbywają pierwsze Otwarte Mistrzostwa Świata Wszech Styli — Zwycięzcą zostaje K. Sato z Kyokushin Tokio.
Masutatsu Oyama, jako twórca i założyciel nowoczesnego kierunku posiada aktualnie najwyższy możliwy stopień wtajemniczenia — 10 DAN, jako jeden z nielicznych na świecie. Jest autorem fundamentalnych publikacji książkowych na temat karate, lecz przede wszystkim niedoścignionym praktykiem sztuk walki. Jego wyczyny są nie do powtórzenia przez współczesnych karateków: walka non-stop przez 3 dni codziennie ze 100 przeciwnikami, czy pokonanie 50 byków.
M. Oyama to jedyny żyjący mistrz realnej walki.